O mnie - Ryszard Nowak

Cierpliwości, precyzji i odwagi uczy jubilerstwo i złotnictwo. Bez wątpienia to była moja pierwsza miłość. Nie chciałem posiadać biżuterii, ale ją tworzyć. Chciałem, aby cieszyła innych i sprawiała, że nosząc ją – będą się czuli wyjątkowi. Jubilerstwo i złotnictwo zawsze było dla mnie sztuką – tworzenie pięknych rzeczy za pomocą prostych narzędzi. Z niepozornego czasem kamyczka, dzięki naszemu uporowi można stworzyć dzieło sztuki. Ale trzeba mieć wizję, trzeba widzieć okazje i dążyć do obranego celu!

Miłością do jubilerstwa zaraził mnie mój brat. W ogóle bardzo dużo zawdzięczam najbliższym. Przyszedłem na świat 12 września 1962 roku w wielodzietnej rodzinie. W domu było nas w sumie dziesięcioro z rodzicami. To nie były łatwe czasy, ale dom wypełniała miłość i wiara. Wiedzieliśmy, że razem możemy przezwyciężyć najtrudniejsze chwile. Zawsze pomagaliśmy sobie nawzajem i byliśmy dla siebie najlepszymi przyjaciółmi.

Ogromne oparcie w czasach PRL dawał mi kościół – byłem ministrantem, a przez 15 lat śpiewałem pod batutą Kazimierza Plewy w chórze przy Bazylice św. Małgorzaty. Ukończyłem sądeckiego „Gastronoma” i zostałem technologiem zbiorowego żywienia. Kuchnia to moje królestwo. Lubię gotować – przyrządzać potrawy, które kiedyś moja mama przygotowywała rodzinie, ale lubię też eksperymentować, łączyć smaki i odkrywać kuchnię z różnych stron świata. Ale jak napisałem na wstępie, moja prawdziwa pasja to jubilerstwo i złotnictwo. Wprawne oko pozwalało mi dostrzec piękno nie tylko w kamieniach, lecz także w ludziach. Prawdziwe, czyste, nieskazitelne piękno odkryłem w Dorocie – mojej żonie. Wzięliśmy ślub w 1988 roku. Mamy dwójkę dzieci, które wyrosły na wspaniałych ludzi.

Pod koniec lat 80. ubiegłego wieku uznałem, że tego, czego nauczyła mnie rodzina i jubilerstwo – nie można zmarnować. Trzeba zakasać rękawy i powalczyć o lepszą przyszłość dla kolejnych pokoleń. Zaangażowałem się w samorząd i politykę. Potrzebna była cierpliwość w pokonywaniu trudności, precyzja w wykonywaniu zadań i odwaga w dążeniu do celu. W Nowym Sączu widziałem nieoszlifowany diament. W 2006 roku zostałem wybrany na prezydenta Nowego Sącza i piastowałem ten urząd przez 12 lat. Przez cały ten czas starałem się, aby miasto działało jak szwajcarski zegarek. Po pięcioletniej przerwie dostrzegam wiele elementów w jego mechanizmie, które należy na nowo nakręcić i naprawić, sprawić, aby wróciły na właściwe tory. Chcę podjąć się tej próby. Mam nadzieję, że wraz z mieszkańcami królewskiego Miasta Nowego Sącza uda mi się to zrobić.